මේ මගේ උපන්
ස්ථානය. ඒ කියන්නෙ මේ ගෙදර පිටිපස්සට වෙන්න ටිකක් දුරින් තියන මඩුවෙ තමයි ඉපදුණෙ.
ඒක හරිම වේදනාකාරී බියමුසු මෙලොව එළිය දුටු රැයක්. එදා හොදටම වැස්ස. මඩුවෙ බිම
තෙත් වෙලා. අම්ම වලක් හාරල තිබුණත් වහලෙ තිබුණු සිදුරeවලින් වතුර වැටිල බිම තෙමිල. ඒ වගේම හුළං පොදත්
වදිනවා. අම්මගෙ උණුහුම නිසා බොහොම අමාරeවෙන් ජීවිතේ බේරගත්ත.
මට හිටිය තව
සහෝදරවරe දෙන්නෙක්. මම
තමයි අම්මට හිටිය එකම දූ. පුතාල දෙන්නෙක් එක්ක එකම දූ වෙලා ඉපදුණු එක මං හිතුවෙ
මගේ වාසනාවක් කියල. අපි මඩුව ඇතුළෙම ටික ටික ලොකු වුණා. දැන් අපිට ඇවිදින්න
පුළුවන්. බත් කන්නත් පුළුවන්.
මම ඉපදුණු දර
මඩුව අයිති ගෙදර අපේ අම්ම ඉපදුණු ගෙදර නෙවෙයි. අම්මට ගෙවල් කීපයන්ම තිබිල තියනව එක
එක කාලවලදි. අපි හම්බ වෙන්න ළං වෙද්දි තමයි අම්ම මේ දර මඩුවට ඇවිල්ල තියෙන්නෙ.
ගෙදර අය දර මඩුවට යන්නෙ කලාතුරකින්. වැස්සට තෙමුණත් දර මඩුව අපිට සුවදායි කරදරයක්
නැති ස්ථානයක් වුණා.
දවසක් අම්ම
කෑම හොයා ගන්න ගිහිල්ල. අපි තුන්දෙනාට හොදටම බඩගිනියි. ගියා ඈතින් පේන ගේ පැත්තට.
ගෙදරට ළං වෙද්දි ආව කරවල බදින සුවදක්.
“අනේ ෂෝක් බලු
පැටව් තුන් දෙනෙක්. මේ බලන්නකො හරිම ලස්සනයි. අර අර කළු පාට පැටියගෙ ලෝම දිගයි. ඌ
හරි ලස්සනයි.”
කළු පාට ලෝම
දිගට තිබුණෙ මගේ. ඉතිං මම ටිකක් ආඩම්බරයෙන් වලිගෙ වැනුව. අපිට එදා හොද කෑම වේලක්
ලැබුණ. දර මඩුවෙන් අපි ගෙදරට සංක්‍රමණය වුණා. ටික ටික අපි ලොකු වුණා.
“ලස්සන බලු
පැටව් තුන් දෙනෙක් අපි හොය හොයා හිටියෙ පැටියෙක්. දෙනවද අපිට?”
“ගෙනියන්න. අපේ
ගෙදරට ඔය කොහෙන්දෝ ඇවිල්ල. කන්න දෙන නිසා නතර වෙලා.”
“කළු පාට එකා
ලස්සනයි. ඒත් බැල්ලියෙක් නෙ. අරං ගිහිල්ල බෑ. අනිත් දෙන්නම ගෙනියන්නම්.”
ඒ අය අයියල
දෙන්න හරිම ආසාවෙන් අරන් ගියා. ඒ දෙන්නට අලුත් ගෙදරක් කරeණාවන්ත හාම්පුතුන් හම්බ වෙන්න ඇති. මට හොදටම
පාළුයි. දැන් සෙල්ලම් කරන්න කෙනෙක් නෑ. මම දැක්ක රෙදි වැලේ වනපු ඇදුමක් බිමට වැටිල
තියනව. ඒක නම් සෙල්ලම් කරන්න හොද සෙල්ලම් බඩුවක්. මම ඒක ටිකක් හපල හොදට සෙල්ලම්
කළා.
“අයියෝ මගේ
අලුත්ම ටී ෂර්ට් එක මූ කාලා...”
වරදට සමාව
වෙනුවට දඩුවම් හිමි වුණා. ආදරේ අඩු වුණා. ඒත් මට සෙල්ලම් කරන්න ඕන. හරිම පාළුයි.
ගෙදරට කව්ද කට්ටියක් ඇවිත්. මං හිතන්නෙ ගෙදර ඉන්න අක්කගෙ යාළුවො. සෙරෙප්පු කූට්ටම්
කීපයක්ම දොර ළග තිබුණ. එකක් ගත්ත නම් සෙල්ලම් කරන්න පුළුවන්.
“බලන්න අම්මේ
මේ බලු පැටියා අයේෂගෙ සෙරෙප්පුවක් කාලා. දැන් දා ගෙන යන්න එකක් නෑ.”
දැන් හැමදාම
වගේ බැනුම්. ආදර සැලකිලිත් නැති තරම්.
“මූ නම් පුදුම
වදයක්. ගෙදර තියාගන්න නම් බෑ. බැලි කික්කියෙක් මොකට හදනවද?”
දවසක් මහ රෑ
මම උස්සල කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක් ඇතුළෙන් තිවුව. ඇතුළ හොදටම කළුවරයි. මොකුත්ම
පෙණුනෙ නෑ. වාහනයක යනව වගේ මට දැණුන.ගොඩක්
දුර ගියා. වාහනය නතර වුණා. මාව උස්සල බිමින් තිව්ව. හුරe පුරeදු නැති පරිසරයක්. ඊට පස්සෙ මට බත් ටිකක්
ලැබුණ. බඩගින්නෙ හිටිය මම ඒක කාලා ඉවර වෙද්දි වාහනය ගිහින්.
මම හොදටම බය
වුණා. හරිම සීතලයි. මොකක් කරන්නද කියල මට හිතා ගන්න බැරි වුණා. අහල පහල ගෙයකුත්
නෑ. අවසානයේ වාහනය ගිය පැත්තට යන්න මං තීරණය කළා.
දැන් කළුවර
නෑ. ඉර පායගෙන එනව. බඩගින්නකුත් එනව. ඇවිදගෙන ගොඩක් දුර ආපු නිසා හොදටම මහන්සියි.
ඉස්සරහින් කෑම කඩයක් පේනව. හොද සුවදකුත් එනව. එක එක ජාතියේ කෑම වර්ග වීදුරe කබඩ් එකක දාල
තියනව. මටත් එකක් දෙයි කියල කඩේට කිට්ටු වුණා විතරයි කොහු පාරක් වැදුණ හරියටම පිට
මැදට. මම කෑ ගහ ගෙන දිව්ව.
හරිම නරක
මිනිස්සු ටිකක්. ආයෙත් කන්න මොනව හරි හොයාගෙන මම ඇවිදගෙන ගියා. පාර අයිනෙ බනිස්
ගෙඩියක් තිබුණ. කූඹි වහල තිබුණත් මම එක කටටම ඒක කෑව. කොහොම හරි ගෙදර හොයාගෙන යන්න
ඕන. අම්ම මාව හොයනව ඇති. මගේ වර්ගයේම නැන්දල මාමල අයියල කීප දෙනෙක් ඈතින් ඉන්නව.
මට හරි සතුටක් දැණුන. ඒත් මම එයාල ළගට කිට්ටු වෙනකොට ගොරවගෙන මගේ ඇගට පැන්න.
බයවුණු මම පිටිපස්ස නොබලම දිව්වා.
පාර අයිනෙ
නිදා ගෙන රැයක් ගත කළා. උදේ පාන්දරම ගෙදර යන ගමන ආරම්භ කරන කොට වූටිම වූටි පූස්
පැටව් දෙන්නෙක් පෙට්ටියක් ඇතුළෙ ඉන්නව දැක්ක. එයාලත් මං වගේම වාහනයකින් එන්න ඇති.
පෙටිටියෙන් එළියට ඔළුව දාල එයාල හයියෙන් කතා කරනව අම්මට. අම්ම කෙනෙක් නම් කිට්ටුව
පාතක හිටියෙ නෑ.
“ඔහොම ඉදල නම්
කෑම ලැබෙන්නෙ නෑ. මම වගේ ඇවිදින්න ඕන.” මම එයාල
දෙන්නට කිව්වා.
එදා පෝය දවසක්
වෙන්න ඇති. ගොඩක් අය සුදු ඇදගෙන පන්සල පැත්තට යනව. මට කැමති කවුරe හරි කෙනෙක්
මාව ගෙදර එක්කන් යයි කියල මම එයාල පිටිපස්සෙන් ගියා.
“මෙන්න නකුටු
බල්ලෙක් පස්සෙන් එනව. එලවන්න එලවන්න නැත්නම් ඒවි ගෙදරටම.”
හැමෝම මට ගල්
ගහන්න ගත්තා. ගල් පාරක් වැදුණ කකුලකට. තවමත් ඒ කකුල බිම තියන්න බෑ. දැන් මම ඉස්සර
වගේ ලස්සන නෑ. මහත නෑ. ඇග පුරාම දූවිලි, කුණු, මැක්කො පිරිල. තුවාල හැදිල. කකුල්
තුනකින් යන්නෙ. මගේ අවාසනාවට මට කැමති කවුරeවත් හම්බ වුණේ නෑ. ඒත් මගේ වාසනාවට කඩයක් ළග
ඉදිල අම්ම හම්බ වුණා. මට දැණුන සතුට කියාගන්න බෑ. අම්මටත් සතුටුයි.
අපි දෙන්න
එනකොට කඩයක් ළග හිටිය මගේ පාටම සීයා කෙනෙක්. එයාට හොදටම වයසයි. ඇවිදින්නෙත් හරි අමාරeවෙන්. එයා පාර පනින්න හදනකොටම වේගෙන් ආපු වෑන්
එකක් එයාගෙ ඇගේ හැපුණා. එයා ආයෙත් නැගිට්ටෙ නෑ. අපේ හුස්ම ඕනම වෙලාවක නතර වෙන්න
පුළුවන් කියල මට හිතුණා. පාර ජීවත් වෙන අපි කොච්චර අසරණද?
අම්ම මාත්
එක්කගෙන අපි හිටිය ගෙදරට ආව. එතකොට ගොඩක් රෑ වෙලා. මේ දවස් ටිකේම බඩ පිරෙන්න කෑමක්
ලැබුණෙ නෑ. පුංචිම පුංචි පාන් කෑල්ලක්, නරක් වුණු බත් ටිකක් වගේ දේවල් තමයි කන්න
ලැබුණෙ. ගෙදර දොර වහල තිබුණෙ. බඩගිනි වැඩි වුණත් කියන්න විදියකුත් නෑ. දොර අරිනකම්
අපි දෙන්න දොර ළගට වෙලා හිටිය ඉස්සර වගේ කන්න මොනව හරි ලැබෙයි කියල. දින ගණනක්
ගෙදර හිටියෙ නැති මම දැකල ගෙදර සතුටු වෙයි කියල හිතුණා.
සීතලට ගැහි
ගැහි හාමත් වෙලා හිටපු මට හොදටම නින්ද ගියා. උදේ පාන්දර දොර ඇරෙනවත් එක්කම මට වඩා
පස් ගුණයක් විතර ලොකු බල්ලෙක් මගේ ඇගට පැනල මගේ බෙල්ලෙන්ම අල්ල ගත්තා. ඉතිරි වෙලා
තිබුණු ශක්තිය ඔක්කොම එකතු කරන් පුළුවන් උපරිමයෙන් මම කෑගැහුව. ඒත් දෙපාරක්
කෑගහන්න මට බැරි වුණා.
සුවිනි ඉන්දීවරී හෙට්ටිආරච්චි
